"Ja - to ja i moja sława"*. Cristina Sanchez - Andrade – "Coco"

„Przez całe życie, Celine, projektowałam ubrania. Mogłam robić cokolwiek, na przykład hodować świnie, co zresztą w moich stronach bardzo się opłaca. Ubrania same w sobie nie bardzo mnie interesowały – ciągnie. – Zresztą świnie też nie. Fascynował mnie sam akt stworzenia. Przez całe życie zajmowałam się tworzeniem, tak jak świnia zajmuje się ryciem. Właściwie to jedno i to samo. A wiesz, dlaczego i ja, i świnia zajmujemy się ryciem? Dlatego, że to grzebanie w gównie pomaga nam pogodzić się z własnym istnieniem. Nie mogę znieść pustki wolnych dni. Nie. Nie mogę.”

„Nie boję się śmierci. Boję się być nikim!”

Pięć lat temu wychodząc z kina po filmie „Coco Chanel”, w której tytułową rolę grała Audrey Tautou, stwierdziłam, że to film, który został nakręcony w konwencji plotkarskiego Pudelka. Oto Coco - wieśniaczka, która łapie się bogatego arystokraty, romansuje z innym, od każdego z nich czerpie garściami gotówkę, a dzięki roli kochanki buduje swoje modowe imperium. Trochę byłam zła, że film nie skupił się na jej karierze, ale na roli karierowiczki. Brakowało mi w tym wszystkim samej mody.

Tymczasem, kiedy prześledzić biografię Gabrielle Chanel, a miałam już jej próbkę przy okazji książki o Misi Sert – przyjaciółki Coco, okazuje się, że film zbyt dużo nie skłamał. 

Coco Chanel bez wątpienia należy się laurka za modowe nowinki, które od wielu już lat określają klasę, szyk i elegancję. Mimo to trzeba mieć na uwadze, że to jej romanse utorowały drogę na szczyt. Samymi chęciami mogłaby nie osiągnąć w modowym świecie tego, z czego słynie do dzisiaj, m.in.: stworzenia małej czarnej, charakterystycznych lamowanych żakietów, marynarskich pasków , spodni dla kobiet, sztucznych pereł no i Chanel nr 5.

Książka, którą właśnie przeczytałam jest potwierdzeniem tego, czego już zdążyłam się dowiedzieć z biografii Gabrielle Chanel. Wgryzając się w książkę spodobało mi się natomiast to, że powieść skupia się na cechach psychicznych Chudziny (jak zwykła nadużywać autorka pseudonim nadany w dzieciństwie kreatorce).

Powyższe dwa cytaty wybrałam nieprzypadkowo - określają one dość obrazowo cechy Coco Chanel: pracoholizm i potrzebę bycia na świeczniku. Takie właśnie wysnułam podsumowanie po lekturze literackiej biografii francuskiej kreatorce mody, pióra hiszpańskiej dziennikarki.

Czego jeszcze dowiedziałam się o Coco z powieści? Gabrielle uważała, że wolność dają kobiecie pieniądze. Tego przynajmniej nauczyła się, kiedy wychowywała się w sierocińcu prowadzonym przez zakonnice. Sposobem na szczęśliwe życie miało być właśnie bogactwo. Później okazało się, że w poszukiwaniu tego szczęścia pomagała również praca, która z czasem przerodziła się w pracoholizm. Pomysłem na własny biznes miało być szycie kapeluszy. Motorem do zmian była męcząca nuda, dopadająca ją w majątku Lebarda, mężczyzny, którego była utrzymanką. Postanowiła spożytkować bezczynne spędzanie czasu na obserwacje. XIX – wieczne kanony mody nie przystawały już do zwyczajów nowego wieku. Zwłaszcza przy kiełkującej emancypacji kobiet. Nowy, w męskim wydaniu, styl w modzie dla kobiet nadawał się na symbol wyzwolenia kobiet. Na sukces Coco wpłynęło więc wiele czynników: zmysł odczytywania nastrojów, odpowiednie zaplecze finansowe oraz bezkompromisowe poświęcenie się pracy.

To bardzo relaksująca i w pewien sposób pouczająca lektura. Pomimo pewnych mankamentów. Szczególnie brakowało mi w niej większych fragmentów dotyczących mody sensu stricte. Dokładnie taki sam niedosyt odczuwałam po wspomnianym wyżej filmie. Zżymałam się również na powtórzenia, którymi autorka z uporem maniaka postanowiła uszczęśliwić swojego czytelnika. Mianowicie: w książce wiekowa już Coco Chanel popełnia samobójstwo. Patrzy na siebie w lustrze. Ponieważ ma jednak starcze omamy, zamiast ujrzeć swoją twarz, próbuje rozwikłać zagadkę, kim jest kobieta celująca do niej z rewolweru. Wyobraźcie sobie, że, jak mantra multiplikuje się fragment o rozmazanej twarzy, wyciągniętej broni i lecącej kuli. I tak prawie co rozdział. Zaczęło mi się od tego, za przeproszeniem, ulewać.
Jednak mimo powyższych uwag – pomysł na powieść i sam sposób narracji uważam za udany. 

5/6

Dla zainteresowanych tym tytułem – książkę zostawiam w notce wymiennej. Zerknij tam, jeżeli masz ochotę zostać jej nowym właścicielem  ;)

_______________________

* cytaty: Cristina Sanchez – Andrade – Coco (tyt. oryg. – Coco); wyd. Świat Książki 2008

Recenzja bierze udział w wyzwaniu:

Grunt to okładka - edycja listopad: wielokrotność