"Cudze chwalicie, swego nie znacie" 3. Na włościach Boruty

Przy okazji recenzji reportażu o przemyśle turystycznym napisałam, że warto odkrywać zakątki naszego kraju. Wciąż tak twierdzę, tym bardziej, że ukoronowaniem leniwego długiego weekendu była wycieczka na Ziemię Łęczycką, a tam m.in. odkryliśmy kolejny punkt (po Strzelnie i Kruszwicy) Szlaku Romańskiego.

Tak, to kolejny odcinek turystyczno - krajoznawczej serii "Cudze chwalicie, swego nie znacie".
Być może długo jeszcze byśmy nie obrali dzisiejszego kierunku dla naszej wycieczki, gdybym nie natknęła się na tę lokalizację w przewodniku po Polsce autorstwa Tomasza Zubilewicza (tak, to ten pan od pogody w TVN).

Przejazd z Warszawy zajął nam półtorej godziny (wjazd na A2, w Emilii zjazd na DK 91, a w Łęczycy skręt na DW 703 do Tumu i Kwiatkówka, by następnie wrócić do Łęczycy). Tym razem drogę nie umilał nam audiobook, ale radio. Co znamienne, akurat trafiliśmy na audycję "Weekendowy Poranek  Pawła Sulika" w radiu tok.fm, w której mowa była tym razem o turystyce. Bardzo ciekawa rozmowa – polecam gorąco jej wysłuchanie. Audycja dostępna jest pod tym linkem, a zatytułowana „Czarna strona turystyki – goście Maria Złonkiewicz i Paweł Cywiński”.

Wróćmy jednak do naszej wyprawy. Zwiedzanie rozpoczęliśmy od clou programu - najstarszej w Polsce romańskiej budowli, czyli archikolegiaty w Tumie.

Już na wejściu (sic!) zachwyciłam się przepięknym portalem. A później wzrok utkwiłam w 800 - letnim malowidle Chrystusa Pantokratora, które widnieje na ścianie w zachodniej absydzie w środku kolegiaty . Wnętrze kościoła, z uwagi na liczne przebudowy, ma w środku m.in. wiele cech gotyckich, co sprawia, że pod względem „romańskości” według nas nie przewyższa splendorem kolegiaty w Kruszwicy. Ale mimo to jest piękna i warta odwiedzenia.

Jak doczytałam w swoim przewodniku, kolegiatę wzniesiono w latach 1141-1161 w… okolicznej Łęczycy, a w 1331 roku przeniesiono ją na mniej zabagniony teren, czyli tam, gdzie stoi obecnie. Nie pytajcie mnie, jak tego dokonali, bo cały czas zachodzę w głowę. Jakieś pomysły? Z tą przeprowadzką związana jest obecna nazwa wioski. Tumem bowiem nazywano niegdyś wszystkie kolegiaty. 

Po zwiedzeniu wnętrza, obejścia dookoła na zewnątrz, oraz otarciu łez po tym, że znajdujący się po sąsiedzku drewniany kościół św. Mikołaja jest zamknięty na kłódkę, podjechaliśmy jeszcze na znajdujące się nieopodal stanowisko archeologiczne na Szwedzkiej Górze. Na jej terenie znajdowała się kiedyś słowiańska osada. Ale nie spodziewajcie się zbyt wiele – po archeologicznych wykopaliskach ostała się tylko tablica informacyjna, flaga i „dziura w ziemi” z wyraźnie zaznaczonym wałem. Ten fragment wycieczki można sobie odpuścić ;)

W drodze powrotnej do Łęczycy zahaczyliśmy jeszcze o mały skansen Wsi Łęczyckiej w Kwiatkówku z okresu dwudziestolecia międzywojennego.

Jak na tak mały teren i ilość eksponatów – cena za bilet (9 zł) była nieco wygórowana, ale co tam! Ja przecież lubię zwiedzać takie etnograficzne parki. Jak to stwierdził Pan R. - mam ziemiańskie ciągoty ;)

Po skansenie przed nami miasto królewskie Łęczyca. Królewskie dlatego, że w okresie rozbicia dzielnicowego było jednym z ważniejszych punktów w kraju - w okresie rozbicia dzielnicowego mieszkała tutaj księżna Salomea, wdowa po Bolesławie Krzywoustym, w łęczyckiej kolegiacie w 1180 r. odbyły się podobno obrady pierwszego polskiego sejmu, a w czasach dynastii Jagiellonów chętnie przebywał w zbudowanym (na wcześniejsze polecenie Kazimierza Wielkiego) tam zamku zarówno Władysław Jagiełło, jak i Kazimierz Jagiellończyk. 

I tym sposobem dotarliśmy do kolejnego punktu naszego zwiedzania. Za cel obraliśmy sobie zdobycie wieży, co się oczywiście udało.

Droga na wieżę wiodła nie tylko schodkami, ale i takim wąskim korytarzem

Z góry roztacza się widok nie tylko na miasto, ale i na płynącą w okolicy Bzurę.

Widok na Stare Miasto

Zamek pełni obecnie rolę Muzeum Regionalnego, my jednak nie obejrzeliśmy eksponowanych tam wystaw. Primo – za mało czasu, secundo – z góry (ale nie tej z wieży ;)) założyłam, że te wystawy nie trafią w nasze kulturalne zapotrzebowanie. Może innym razem. Tutaj uwaga dla wózkowiczów - do kasy i do sal wystawowych prowadzą mało przyjazne schody. Być może jest jakieś osobne wejście z podjazdem, warto przed zwiedzaniem wypytać się o to np. telefonicznie.

Po zejściu z wysokości uskuteczniliśmy spacer po Starym Mieście z przystankiem na pyszne lody (smak: sknickers, jagoda i czekolada) – wyrób własny Cukierni Wasiakowie oraz niezłe ciacha i kawę (latte prawie dwa razy tańsza niż w Warszawie!) w Cukiernio – kawiarni Niebieskie Migdały.

Rokokowe wnętrze kościoła bernardynów na ul. Poznańskiej

Miłym zaskoczeniem było to, że jak na tak małe miasteczko, Rynek wygląda nawet całkiem reprezentacyjnie i w niedzielę nie hula po nim wiatr – na ławkach i w lokalach naprawdę byli ludzie. Często bowiem w takich miejscach życie towarzyskie w dni wolne od pracy zamiera.

Na koniec zaliczyliśmy jeszcze spacer po miejskim parku. I tu kolejna miła niespodzianka. Park jest zadbany, czysty, gęsto zadrzewiony, a nawet posiada mini ogródek jordanowski. Pan R. pykał sobie portale w Ingress’ie, a ja syciłam oczy zielenią. 

A na koniec obfotografowałam jeszcze wizerunek tego, który w Łęczycy jest najbardziej znany, i o którym krążą od lat legendy – diabła Boruty.

Później już tylko zapakowaliśmy się w Cytrynę i pomknęliśmy Autostradą Wolności do naszej Gawry i stęsknionych w niej dwóch kotów ;)

Wycieczkę opracowałam dzięki książkom „Polska na pogodę i niepogodę” Tomasza Zubilewicza (wyd. Publicat), którą wygrzebałam na bajecznej wymianie w Dwóch Kotach i „Okolice Warszawy. Przewodnik kieszonkowy” pod red. Zofii Siewak – Sojki (wyd. Pascal), a także niezawodnemu Internetowi, dzięki któremu wydrukowałam nie tylko mapki, ale również sprawdziłam godziny zwiedzania, adresy i atrakcje.

Po wycieczce mam już zaplanowane zadanie do odrobienia - lekturę "Pan Samochodzik i święty relikwiarz" aka "Uroczysko" (Zbigniew Nienacki podobno przy pisaniu tego tomu sugerował się archikolegiatą w Tumie) oraz legendy o Borucie (odwiedzić jego miasto,a nie znać legend - wstyd! ;))

Na koniec kilka użytecznych stron:

Archikolegiata w Tumie; w niedzielę wnętrze udostępniane jest dla zwiedzających w godz. 13.00-18.00

Skansen w Kwiatkówku

Muzeum Regionalne na Zamku w Łęczycy; wejście na wieżę 2 zł bilet normalny, zwiedzanie wystaw 8 zł

Dla tych, którzy lubią Turnieje Rycerskie, dobrą datą do odwiedzenia Łęczycy niech będzie termin 23-24.08.2014 r.