Literatura od kuchni 4: "Pisarz za kuchennym stołem"

Zastanawialiście się kiedyś, skąd w powieściach pomysły na takie, a nie inne dania?
Mnie zawsze ciekawi, czy te, które autor zamieścił w powieści sam jadł naprawdę, a być może nawet gotował, czy po prostu sobie wymyślił taką kombinację lub zainspirował się w tym celu książką kulinarną.

A co Wy o tym myślicie? Zwracacie uwagę na to, co jadają bohaterowie w książkach?

Palce Lizać, kwiecień 2011

„Z powodu upału nikomu nie chciało się jeść, ale Frank przygotował chłodnik curry, wykorzystując pozostałe brzoskwinie i resztkę ostrego sosu, który został nam z jakiegoś zamówienia na wynos. Potem mama przyrządziła piwo korzenne z pływającymi gałkami lodów, a ja siedziałem z Barrym na podwórku (…) Gdy komary zrobiły się nieznośne, wróciliśmy do środka i włączyliśmy telewizor. (…) Mama zrobiła popcorn.”

(Joyce Maynard – „Ostatni dzień lata”)

„Jutro w Cafe Rossini będą podawać cinghiale… Nie wiem… Moglibyśmy pójść. Jeśli zechcesz, oczywiście – wybełkotał Brunswick ze wzrokiem wbitym w podłogę.

Ten specjał nie występował w kawiarnianej karcie, oferowano go tylko stałym, wtajemniczonym klientom, a fakt, że Brunswick był jednym z nich, stanowił dowód na to, że jest uparty (…) Od czasu do czasu właściciel Cafe Rossini wybierał się na polowanie w okolice Monterrey i wracał z zabitym dzikiem, którego osobiście ćwiartował w kuchni, okropny widok, i robił z niego – oprócz innych przysmaków – najlepsze kiełbaski wszechczasów, podstawowy wyrób z cinghiale.”

(Isabel Allende – Ripper. Gra o życie”)

„Na obiad mielone. Paprzę się w śluzowatym białku, dodaję przypraw. Zastanawiam się, czy przepisy kulinarne nie służą przywróceniu życia martwemu mięsu: kolorów, jędrności, zapachu. Troszeczkę tego, tamtego i z krwawego ochłapu świński Frankenstein. Trzeba go natrzeć (pieprzem), ogrzać w garnku i voila! – kotlet smakuje jak żywy.”

(Manuela Gretkowska – „Polka”)

„Młoda kelnerka w białym fartuszku podeszła do stolika. Bębniła niecierpliwie ołówkiem w notesik.

-  Barszcz i gulasz? – Antoni nie mógł się zdecydować. – Czy może raczej grzybowa i pieczeń?

- Dla mnie flaki – potrząsnął głową Władek. – Tylko żeby były gęste – mrugnął do kelnerki i spojrzał wyczekująco na Antoniego.

- Jasne, że flaki! Jakoś nie zauważyłem. A najpierw poprosimy o śledzika w śmietanie i dwie setki – zadecydował Antoni.

- Setki? – parsknął Władek. – Żeby te zgrabne nóżki zamęczać chodzeniem w te i nazad, panienka dostarczy na tu pół litra na dobry początek i dwa piwa – dziewczyna odeszła chichocząc.

Antoni walczył z ością tkwiącą uparcie w kawałku ryby. Milczenie stawało się kłopotliwe.”

(Małgorzata Chaładus – „Dziewczyny z PRL-u”)