Twarz Książki, czyli rzecz o okładkach. Część II - książki kulinarne

Pamiętacie jak rozprawiałam się na Czytelniczym z okładkami powieści, które stoją na moich półkach? Pokazywałam te brzydkie, sztampowe i powtarzalne, ale również i te, które mnie zachwyciły.

Dziś na tapetę biorę książki kulinarne. Okazuje się, że tutaj też jest sporo ciekawostek.

Po pierwsze doszłam do wniosku, że okładka w tym typie książek traktowana jest po macoszemu i działa trochę na zasadzie plakatu polskiego filmu: bach zdjęcie, na to tytuł i małe dopowiedzenie. Z małą dozą szaleństwa: większe i mniejsze kolorowe literki, kolaże wątpliwej jakości zdjęć potraw, albo wizerunek celebryty – swoją drogą tych ostatnich książek kulinarnych ostatnio na pęczki.

Oto przykład okładek, których nie lubię.

Po drugie – odkryłam, że dobrze służył książkom okres PRL-u. Nie mam tutaj na myśli fotograficznej stylizacji potraw, bo te akurat nie były zbyt fortunne (mały wycinek prezentowałam w tym wpisie), ani jakości papieru (szorstki, żółto-szary) i ogólnego wykończenia (kiepsko klejone grzbiety). 

Zwracam tutaj uwagę na twarz książki. Okazuje się bowiem, że nie zawsze zdjęcie „robi” dobre wrażenie dla książki kulinarnej. W czasach przed galopującym kapitalizmem dużo okładek było rysowanych. I prawdę powiedziawszy – wyprzedzają współczesną stylistykę o całą długość nosa. Oto kilka książek z moich zbiorów:

Ładne okładki starsze - ulubiona: Kuchnia Kazachska.

Żeby nie było, że chwalę tylko stare czasy – mam też kilka książek młodszych, bliższych obecnym czasom. Nie wszystkie publikacje są polskie, ale każda jedna ma - dla mnie osobiście - w sobie to coś:

Ładne okładki nowsze - ulubiona: Polskie Kuchnie Regionalne.

A Wy? Macie jakieś ulubione lub nielubiane kulinarne okładki? Podlinkujcie je proszę w komentarzu, albo przyślijcie zdjęcie na zemfiroczka(at)gmail.com. Może uda się z tego zrobić jakieś fajne czytelnicze zestawienie ;)